MASS #2

MASS #2  is een poëtisch, bewegend landschap. Een grafiet-grijze massa beweegt langzaam als was het water. De materie lijkt licht en zwaar tegelijkertijd. Alsof er tektonische platen aan het schuiven zijn, ontstaan er bergen en dalen voor de ogen van de toeschouwer, om meteen weer te verdwijnen. Een levend landschap, geologie in een time-lapse. 

Net zoals in MASS #1, zou het hier zou de 'toestand' van het begin der tijden kunnen zijn, maar er is geen goddelijke schepper in de buurt. Deze materie beweegt autonoom, bepaalt haar eigen energie. We zijn getuige van geologische en fysische processen waarin zich organisch, door toeval en ononderbroken veranderingen voltrekken. Het zou ook het einde kunnen zijn, een landschap dat zonder menselijke aanwezigheid zijn eigen weg volgt. Het einde van de mens, is niet het einde van de wereld.

MASS #2 was een deel van Conversations (at the end of the world). Het grijze landschap vormt daar de omgeving waarin de spelers zich bevinden. Deze omgeving is zodanig alles bepalend, dat je ze de hoofdrolspeler kan noemen. Het is een entiteit die niets naast zich dus duldt. De beweging van het landschap stuurt het ritme, en verbeeldt de aankomende catastrofe. De mensen in dit landschap hebben geen andere keuze dan hier rekening mee te houden en er uiteindelijk mee in op te gaan. Een eenzame schoonheid blijft achter met nieuwe regels, voorbij het menselijke. Tijd en taal zijn niet langer. MASS II is continue overgang van ontstaan naar verdwijnen en opnieuw ontstaan, een eindeloze, onvoorspelbare metamorfose van chaos naar orde.

 Doorheen de geschiedenis heeft de mens altijd al een invloed op zijn omgeving gehad. En met een vertraging heeft dit veranderde landschap dan weer invloed op de mens, die zich noodgedwongen, soms vol zelfmedelijden, moet aanpassen. We bouwen een stuwdam, we bouwen op de nieuw ontstane grond steden, de stuwdam begeeft het na een tijd, en wij verdrinken, vol ongeloof. Indien er al een “narratief” in de menselijke geschiedenis te bespeuren valt, is het misschien die wel van een veranderend landschap. De “tipping-points” in de klimaatopwarming zijn niet direct te voelen. Maar de onoverkomelijke gevolgen van een geologisch tijdperk dat we nu naar onszelf moeten noemen, zullen de hele mensheid beïnvloeden. In het antropoceen onthult de natuur zich als catastrofe, schrijft de filosoof Timothy Morton. De gevolgen van het antropoceen zijn nu niet te voorspellen, maar we zullen ons hoe dan ook moeten aanpassen. Vol ongeloof zullen we de gevolgen van onze eigen gecreëerde ecologische ramp moeten ondergaan.