DEMO

De film is een sociaal-absurdistisch portret van Bee (zoals ‘bij’ in het Engels), een kunstenaar op zoek naar werk. Bee leeft onder een brug in de Brusselse Kanaalzone en is verkleed als mascotte. Zijn hoofdactiviteit is verveling. Het is een existentiële verveling, hij weet gewoon niet wat doen. Toch blijft hij optimistisch en grijpt hij elke kans om te entertainen, een spelletje te spelen, een trucje te doen. Hij filmt zichzelf met een smartphone, ooit misschien op zoek naar een publiek, maar nu vooral gewoon omdat het kan, alsof het een spelletje op zich is. 

De bewegingstaal van Bee doet denken aan stille film, slapstick, musical en tekenfilms, maar ook aan die van de talloze YouTube en andere sociale media vloggers. Bee leeft tegelijk in een harde realiteit en – misschien wel net daardoor – in zijn eigen verbeelding en waanzin. Het enthousiasme waarmee hij steeds driester probeert te entertainen wordt wranger en gevaarlijker, tot op het suïcidale af. Zelfmoord is helaas geen optie, tekenfilmfiguren sterven niet, ze staan telkens weer op.

In DEMO volgen we Bee in zijn omzwervingen langs de Brusselse kanaalzone, zijn leven als dakloze, zijn verveling, zijn stunts. Daarnaast is DEMO ook een tijdsdocument van een stad in verandering. De gentrificatie en ontwikkeling van de Brusselse kanaalzone maakt dat onooglijke speeltuinen, leegstaande panden, opvang voor daklozen en vluchtelingen plaats gemaakt hebben voor blitse skateparken en strak afgelijnde publieke ruimte, voor een nieuw hedendaagse kunstmuseum, voor een gerenoveerd theater en chique appartementen. DEMO zou wel eens één van de laatste films kunnen zijn die getuigt van ‘de oude’ kanaalzone. Bee is deel van de omgeving waarin hij leeft. Hij is deel van het décor, het bepaalt hem en tegelijk lost hij erin op. Met de transformatie van deze plek verdwijnt ook de omgeving van Bee. Waar moeten figuren als hij naartoe? Welke plek hebben ze nog in onze samenleving?