Kunstenaars in residentie

Iedere residentie loopt gedurende één jaar. Technische ontwikkelingen kan je niet makkelijk, zoals bij een ‘gewone’ residentie, in tijd beperken. Een technisch element wordt gemaakt en getest, en dan gaat de kunstenaar meestal terug naar de tekentafel, verandert iets, test opnieuw enz. tot er uiteindelijk een prototype ontstaat. Daarna moet er nog een ‘plug-and-play’ versie gemaakt worden, en zo verder. Door vroeg in het creatieproces al te kunnen werken met technische tests en toepassingen, kan de techniek meer inhoudelijk geïntegreerd worden in de performance, installatie of choreografie.

De residenties zijn gericht op jonge en mid-career kunstenaars voor wie deze ondersteuning een kans betekent om meer inhoudelijk en efficiënt met nieuwe media en technologie om te gaan. Onze ‘residentiepartners’ workspacebrussels, KWP - Kunstenwerkplaats, Grand Theatre Groningen en Bâtard festival, brengen ook kunstenaars aan.

Geïnteresseerd?
We verwelkomen 2 à 3 residenten per jaar.
Stuur ons een dossier met jouw voorstel en motivatie waarom je een technisch-dramaturgische residentie wenst bij A Two Dogs Company.
contact@atdc.be

Voor de STAGES Residency heeft de jury, bestaande uit leden van A Two Dogs Company en iMAL, het voorstel van Bárbara C. Branco geselecteerd. Bárbara C. Branco haar project met ‘Enfado’ als werktitel, is geïnspireerd door een verlangen naar de zee, dat ze zal proberen op te roepen door een performance waarin een reeks low-tech installaties zijn verwerkt. "Met hints naar angst voor de klimaatcrisis, liefde voor ecologie en bewuste humor en zelfspot", wil Bárbara "de Portugese kust naar iMAL en A Two Dogs Company brengen".

A Two Dogs Company stelde op dat ze waardeert dat Enfado "een authentiek artistiek gebaar is met een echte noodzaak". Samen denken wij dat het voorstel van Bárbara optimaal gebruik zal maken van de ruimtes, mogelijkheden en expertise van beide organisaties. We kijken ernaar uit om Bárbara te verwelkomen en haar ideeën te ondersteunen!

Voor een nieuw werk getiteld Zeros & Ones (werktitel) onderzoekt Mooni de representatie van macht en krachtige lichamen, te beginnen met superhelden en feministische sciencefiction. Voor deze specifieke residentie wilde ze werken met licht en rook, wat waarschijnlijk de belangrijkste scenografie van het hele stuk zal worden. Alleen en met Antoine Dupuy Larbre experimenteerde ze met verschillende soorten rookmachines, om te zien hoe ze enerzijds kunnen helpen om duidelijke sneden te maken met licht en licht heel tastbaar te maken, en anderzijds hoe rook bewegingen of de waargenomen intentie erachter kan vervagen. Met de technici van A Two Dogs werkten ze ook aan manieren om de virtuositeit van het lichaam uit te breiden door het gebruik/creëren van specifieke instrumenten.

Zeros & Ones (werktitel) is een dansstuk voor een groep van vier performers. Uitgaande van superhelden en sciencefictionromans onderzoekt Mooni representaties van krachtige, potente lichamen. Bij superhelden is er de tegenstelling tussen enerzijds een enorme macht, het idee de wereld te kunnen veranderen (en het getolereerde geweld dat daarmee gepaard gaat), en anderzijds een wereld die nooit echt verandert. De superheld gaat nooit vooruit, krijgt geen blijvende verandering, wordt niet ouder en gaat nooit dood. Hij zit vast in zijn toestand.   

Science fiction auteur Octavia Butler beschrijft haar interesse in het bedenken van krachtige, buitenaardse personages, als een uitweg uit de machteloosheid. Maar zelfs in haar romans wordt die macht of potentie een bron van eindeloos geweld, waar niemand erin slaagt om aan de verleiding van macht en onderdrukking te ontsnappen. Toch is er iets aan deze lichamen dat verleidelijk voelt, zelfs emanciperend.   

Hanako Hayakawa is een Japanse danseres en maker die woont en werkt in Berlijn, Brussel en Tokio. Ze studeerde af aan P.A.R.T.S., een 3-jarige opleiding voor hedendaagse dans in Brussel. Daarvoor studeerde ze aan de Tama kunstuniversiteit waar ze afstudeerde in podiumkunsten onder begeleiding van Saburo Teshigawara. 

Ze werkt samen met internationale artiesten voornamelijk uit Europa en Azië zoals Tino Sehgal, Miet Warlop, Leiko Ikemura, Benjamin Abel Meirhaeghe, Emmilou Rößling, Michiel Vandevelde, Nikima Jagudajev, Simon Van Schuylenbergh, Norbert Pape. Hanako neemt verschillende rollen aan als choreograaf, danser en performer. 

Haar choreografisch werk ligt in het verlengde van haar danspraktijk en is gebaseerd op een combinatie van haar ervaringen als danser, performer en bemiddelaar.

In 2021 maakte ze het dansstuk "Dragging" samen met Osamu Shikichi, ondersteund door het Centre National de la Danse Pantin en Tokyo Arts and Space en in première gegaan bij TOKAS Hongo. In 2022 werd ze geselecteerd voor de open call "made in Berlin", een onderzoeksresidentie van een maand in Lake studio Berlin. Ze kreeg een stipendium van #takeHeart voor haar onderzoek "Killing scores" 2023 waar ze haar onderzoek uitbreidde binnen het residentieprogramma van Toyoka Theatre Festival(2023), Dance Base Yokohama en A TWO DOGS COMPANY in Brussel.

"Voor deze residentie wil ik objecten/lichamen op podia verbeelden en ontwikkelen die de grenzen doen vervagen: ghostly bodies: de toestand van onrustig maar tegelijkertijd aanwezig/zelfverzekerd zijn, empowerment door de situatie om te draaien en ernaar te streven comfortabel onrustig te zijn. Als uitgangspunt wil ik onderzoeken hoe objecten een eigen leven kunnen leiden en autonoom kunnen bewegen op het podium. Ik zal de beweging van zwevende objecten en drijvende objecten ontwikkelen. Een lichaam vinden om post subjectief te zijn, een solo als een ensemble." - Hanako Hayakawa

Elevations is een geluidsinstallatie geïnspireerd op de dub-techno, een muziekstijl die minimale techno combineert met Jamaicaanse dub, waaraan ze het uitgebreide gebruik van delays ontleent. Volgens onderzoeker Alessio Kolioulis is het effect van “kunstmatige spanning”, geproduceerd door dub-techno een kenmerk van een “hybride futuristische nostalgie”. De opake texturen, harmonische eenvoud en microvariaties in motieven, maken van dub-techno inderdaad de uitgelezen muziekstijl voor de melancholie van het einde van een feest, het moment waarop lichamen tot rust komen en de nacht overgaat in de dag.  

De natuurlijke verspreiding in de ruimte van het geluid zorgt voor een immersieve ervaring van het publiek. Het Organous bestaat uit verschillende modules die opgesteld kunnen worden zoals je wil. In het midden van de installatie baden de toeschouwers in een oceaan van geluiden, afkomstig uit de vier hoeken van de ruimte, maar ze kunnen zich ook verplaatsen en dichter bij de buizen van het instrument komen. Zo ontstaan er nieuwe kwaliteiten: terwijl je op afstand de muziek zich als een auditieve halo verspreid beter als geheel kan beluisteren, laat de nabijheid toe om het hele klankenpalet van het instrument te ontdekken. Op deze manier wordt er anders naar orgelmuziek geluisterd dan zoals dat normaliter van op afstand gebeurt.

De scenografie wordt gemaakt door Kris Verdonck, en versterkt de toeschouwerservaring. Gekend voor zijn immersieve installaties, zal hij op poëtische wijze de atmosfeer van de chill-out – de ruimtes op technofeestjes waar de dansers even kunnen rusten – vertalen naar deze nieuwe situatie. Het licht zal een bijzondere rol spelen, en kan ritmische elementen suggereren die niet in de muziekscore zelf zitten, als een metafoor voor de techno-esthetiek. Door de computer de controle te geven over een eeuwenoud instrument en het publiek onder te dompelen in een hybride geluidsomgeving waar akoestiek en digitaal elkaar kruisen, creëert Elevations een muzikale ervaring waarin categorieën door elkaar vloeien. 

(Un)conventional dialogue (werktitel) wordt het begin van een langer artistiek traject met als centraal punt de mythologische satyr. In de Griekse mythologie was de satyr een natuurgeest met een menselijk lichaam, maar ook met hoeven, een staart en benen als die van een paard. Satyrs waren nauw verwant met Dionysos, de god van de wijn, begeerte en overdaad. Het waren speelse wezens die grappen uithaalden met mensen en goden uitdaagden, en vooral bekend stonden om hun onstuimige seksualiteit.

Mustaf wilt de ruimte nemen om met de satyr aan de slag te gaan om op een ongefilterde manier vaak moeilijk bespreekbare onderwerpen zoals religie in relatie tot queer studies en body politics artistiek vorm te geven. Met de figuur van de satyr gaat die op zoek naar een nieuw perspectief op taboes rond Islam en homoseksualiteit; één dat ruimte biedt om ze te behandelen en bespreekbaar te maken.